عشــــق را می فهمـــــم؛

گــــــریه را می بویــــــــم؛

خنــــده را می جویــــــم...

پیکـــــی از نور و بصیـــــرت دارم؛

پیکــــی از بخل تهـــــی،

پیک را می نوشــــــــم

مست مستــــــم اکنون...

من خبـــــر دارم گل، در پی اشک زمین می شکفــــت؛

و به آن معتقــــــــدم که سپیـــــــــدار بلنــــد ده مان

از اساطیــــــر زمین سبــــــزتر است

با خــــودم می گویـــم:

نکنــــد چلچله از اهل زمین دلگیـــــر است

که چنیــــــــن غرق اندوه مرا میخوانــــــــد

نغمه اش جان ســــــوز است

از برایــــش امروز

میـــــروم تا ته رود،

تا ته افســـانه ی باد،

تا ته لبخند زمین...

غرق احساســــم من،

غرق اندوه و شعف،

غرق لبخنـــــد بلند،

غرق فواره ی اشک،

غرق احساســـم من...

. . .